OVER ONS
Wij willen onze veteranen bedanken voor hun inzet. Om licht te schijnen op onze helden, die bereid zijn hoge offers te brengen voor hun land. De inzet die zij tijdens hun diensttijd hebben geleverd, moet nog steeds gewaardeerd worden. Dat verdienen zij!
WIE BEN IK?
Oetse Tamminga
Ik ben Oetse Tamminga, 39 jaar, en ik woon in Grootebroek. Ik ben na mijn schooltijd gaan werken bij defensie, ik heb mijn rode baret gehaald en in 2006 mijn missie gedraaid in Afghanistan. Na mijn diensttijd ben ik gaan werken bij de Politie Zaanstreek Waterland en ben hier langzaam steeds zieker geworden. Ik heb PTSS opgelopen tijdens mijn missie Uruzgan.
Na zware therapie in Centrum 45 moest ik toch onder ogen zien dat ik nooit meer zal genezen van mijn ziekte. Ik ben in mijn ziekte-traject met een evenement meegegaan om te hiken in de bergen. Mijn bergtocht heeft mij wel veel inzichten en nieuwe energie gegeven. Waarom zeg ik ‘mijn’?
Het was naast een hike ook een gevecht met mijzelf. Het hiken in combinatie met positieve mindset heeft mij laten inzien dat het leven meer te bieden heeft dan ziek thuis zitten met gesloten gordijnen. En mijn wens is dat ik dit besef en mijn openbaring mag gaan delen met anderen. Het is zo belangrijk dat als je alleen maar ziek thuis zit je weer overwinningen gaat ervaren. Je weer levend te voelen.
De PTSS die ik heb opgelopen tijdens mijn diensttijd bij defensie heeft mijn leven drastisch aangetast, net zoals dat van de mensen om hem heen. PTSS heeft namelijk voor de hele omgeving impact.
Wat PTSS’ers ervaren is dat zij een hele hoop willen, maar vaak worden teruggefloten door hun ziekte. Oetse is het toch gelukt om te gaan, de stap te zetten uit de veilige zone:
“Een hoge berg is als een spiegel. Tijdens de tocht omhoog en vooral als je naar je voeten kijkt, gaan je hersenen een eigen weg in. Je kijkt terug op de jaren van leed je die al hebt gehad. De vermoeidheid en energie die het kost om de normale dag door te komen. Delen van de uitzending flitsen voorbij terwijl ik de berg op zwoeg. Maar ook denk ik aan de mooie dingen die er nog zijn.
“Ver van mijn veilige huis op een berg in Zwitserland. Ondanks dat ik aan het verleden moest denken voelde ik mij toch vrij. Even weg van alles, in de natuur. Zo’n berg doet wat met je lichaam en geest. Ik krijg het zelfs al Spaans benauwd als ik de supermarkt in moet. Dus dat ik mij op de berg ver van huis vrij voelde, was een bijzondere ervaring.
