OVER ONS
Het is onze missie om onze PTSS’ers uit het donker te halen. Om licht te schijnen op onze helden, op hen die bereid zijn hoge offers te geven voor hun land. De inzet die zij hebben geleverd in diensttijd moet nog steeds gewaardeerd worden. Aan de PTSS’ers willen wij laten zien dat de wereld nog steeds mooi kan zijn en willen wij hen het gevoel geven dat zij er niet alleen voor staan. PTSS (posttraumatische stressstoornis) krijgt gelukkig steeds meer erkenning, maar de herkenning van deze ziekte is ook ontzettend belangrijk. Wanneer de ziekte in een vroeg stadium wordt gezien, kunnen PTSS’ers zo snel mogelijk de hulp krijgen die nodig is. Dat verdienen zij.
WIE ZIJN WIJ?
Oetse Tamminga
Ik ben Oetse Tamminga, 35 jaar, de broer van Jelle en ik woon in Hoogkarspel. Ik ben na mijn schooltijd gaan werken bij defensie, ik heb mijn rode baret gehaald en in 2006 mijn missie gedraaid in Afghanistan. Na mijn diensttijd ben ik gaan werken bij de Politie Zaanstreek Waterland en ben hier langzaam steeds zieker geworden. Ik heb PTSS opgelopen tijdens mijn missie Uruzgan.
Na zware therapie in Centrum 45 moest ik toch onder ogen zien dat ik nooit meer zal genezen van mijn ziekte. Ik ben in mijn ziekte-traject met een evenement meegegaan om te hiken in de bergen. Mijn bergtocht heeft mij wel veel inzichten en nieuwe energie gegeven. Waarom zeg ik ‘mijn’?
Het was naast een hike ook een gevecht met mijzelf. Het hiken in combinatie met positieve mindset heeft mij laten inzien dat het leven meer te bieden heeft dan ziek thuis zitten met gesloten gordijnen. En mijn wens is dat ik dit besef en mijn openbaring mag gaan delen met anderen. Het is zo belangrijk dat als je alleen maar ziek thuis zit je weer overwinningen gaat ervaren. Je weer levend te voelen.
Door mijn ptss ben ik niet meer in staat te werken. Mijn broertje gaat mijn droom waarmaken en ik wil waar ik nog kan mijn broeders ondersteunen in de hoop op een betere toekomst.
Jelle Tamminga
Ik ben Jelle Tamminga, 29 jaar, het broertje van Oetse en sinds kort woonachtig in Haarlem. Nadat ik mijn HBO opleiding Ocean Technology op de Hoge Zeevaartschool op Terschelling had afgerond, ben ik twee jaar als hydrograaf in dienst gegaan bij Deep in Amsterdam. Hierbij heb ik naast projecten in Nederland ook gewerkt op projecten op bijzondere plaatsen op aarde, onder andere Papua New Guinea, India, Georgië, Koeweit en Irak. Na deze periode ben ik gaan backpacken in Zuidoost-Azië en Australië.
Bij terugkomst ben ik in dienst gegaan bij Koninklijke Boskalis Westminster. Na een jaar te hebben gewerkt op een groot project in Oman, heb ik besloten de maritieme wereld achter mij te laten. Nu wil ik mijn passie gaan volgen en de zee inruilen voor de bergen.
Het doet mij pijn om te zien dat mijn broer ziek is. Dat hij moeite heeft om soms de dag door te komen, om alleen maar weer te beginnen aan een nieuwe dag die ook abnormaal zwaar kan zijn. Ik mag van geluk spreken dat ik dit uiteindelijk heb kunnen bespreken met hem, al ging hier wel een lange tijd aan vooraf.
Zoiets bespreken is lastig, vooral omdat ik hem niet wilde opzadelen met nog meer gewicht. Angst dat hij zich schuldig zou voelen voor mijn pijn, iets waar hij helemaal niks aan kan doen. Wij zijn trotse broers. Trots dat we dit kunnen bespreken met elkaar. Trots dat we die last hebben kunnen omzetten naar broederliefde. Iets wat we anderen ook zo gunnen die in een soortgelijke situatie zitten.
VETERANEN MET PTSS
Oetse is al vele jaren ernstig ziek. De PTSS die hij heeft opgelopen tijdens zijn diensttijd bij defensie heeft zijn leven drastisch aangetast, net zoals dat van de mensen om hem heen. PTSS heeft namelijk voor de hele omgeving impact.
Wat PTSS’ers ervaren is dat zij een hele hoop willen, maar vaak worden teruggefloten door hun ziekte. Oetse is het toch gelukt om te gaan, de stap te zetten uit de veilige zone:
“Een hoge berg is als een spiegel. Tijdens de tocht omhoog en vooral als je naar je voeten kijkt, gaan je hersenen een eigen weg in. Je kijkt terug op de jaren van leed je die al hebt gehad. De vermoeidheid en energie die het kost om de normale dag door te komen. Delen van de uitzending flitsen voorbij terwijl ik de berg op zwoeg. Maar ook denk ik aan de mooie dingen die er nog zijn.
“Ver van mijn veilige huis op een berg in Zwitserland. Ondanks dat ik aan het verleden moest denken voelde ik mij toch vrij. Even weg van alles, in de natuur. Zo’n berg doet wat met je lichaam en geest. Ik krijg het zelfs al Spaans benauwd als ik de supermarkt in moet. Dus dat ik mij op de berg ver van huis vrij voelde, was een bijzondere ervaring.
“Hoe mooi zou het zijn als wij dit kunnen aanreiken aan mijn mede veteranen met PTSS? Zodat zij zich misschien ook even verlost kunnen voelen, en met nieuwe energie en een frisse mindset misschien weer wat kracht vinden? En wie weet nieuwe vrienden maken?”
Wij willen veteranen met PTSS samenbrengen, hen omringen met mensen met dezelfde mindset en achtergrond. Wij willen hen herinneren aan de eensgezindheid die er is bij actieve militairen. Dit door middel van een mentale en fysieke prikkel: gezamenlijk de top van de berg bereiken. Laten we de tijd nemen om de sleur van de maatschappij los te laten en terug te gaan naar een bijzondere plek in de natuur.
Het “een team zijn” is vaak een gemis onder iedereen die de dienst verlaat. Daarnaast begrijpen veteranen elkaar zonder enig woord te hoeven spreken. Het kan erg fijn zijn je te bevinden onder manschappen die dezelfde ervaringen hebben. Eenmaal een soldaat, altijd een soldaat.
Voor de keren dat het evenement zal worden georganiseerd voor veteranen met PTSS, willen wij alsnog geen militair thema uitstralen. Het is absoluut niet onze wens om het gevoel op te wekken dat het een militaire oefening is.
INZICHTEN
PTSS gaat steeds meer erkenning krijgen. Hoe mooi zou het zijn als Ask The Mountains dit voor Nederland kan opzetten? Van veteraan met PTSS, voor veteraan met PTSS.
Ook zou het een leerschool kunnen worden voor maatschappelijk werkers en de psychologen van Defensie of Centrum 45, om met veteranen met PTSS eens buiten de muren van een kamer samen te werken. Om te zien hoe veteranen onderling zijn. Hoe zij eventueel elkaar kunnen helpen, proeven van het kameraadschap en om nieuwe inzichten te krijgen.
PTSS genezen is iets waar we nog ver vanaf staan. Oetse: “Wat ik uit eigen ervaring weet, is dat het helpt om de negatieve mindset die in de jaren is ontwikkeld, om te draaien naar een positieve mindset. Na vaak jaren van tegenslagen te hebben ervaren is het dan ook erg belangrijk om kleine successen te behalen om deze mindset en levenskracht weer opnieuw te voelen. Te ervaren dat het leven meer is dan een kamer met gesloten gordijnen. We mogen dan de stempel PTSS dragen maar we zijn niet de PTSS. Door middel van deze overwinningen, zowel mentaal als fysiek, met als klapper het adembenemende uitzicht op een van de mooiste plekken in Europa op de top van de Faulhorn, willen wij de deelnemers laten zien en voelen wie zij zijn boven hun PTSS.”
Je kan iemand die ziek is wel vertellen dat het leven meer te bieden heeft. Alleen is dit pas haalbaar door het zelf te zien en te voelen. Waarbij nieuwe energie en inzicht kan helpen om weer positief verder te gaan.
TRY-OUT
Vorig jaar heeft er al een try-out plaatsgevonden, een oefenronde waarbij we onze ideeën voor het eerst in de praktijk konden brengen. In het weekend van 31 juli zijn wij met 24 personen naar Interlaken afgereisd om hen te laten ervaren wat onze wens is en daarbij weer te leren van hun feedback. De vele positieve reacties hebben ons alleen maar enthousiaster gemaakt en wij hopen, ongeacht de huidige crisissituatie, volgend hike-seizoen het volgende evenement weer aan te mogen bieden. Maar dan officieel, als Ask The Mountains.
PTSS HEB JE NIET ALLEEN
Niet alleen de veteranen met PTSS lijden onder hun ziekte. Wat we zeker niet moeten vergeten is dat de gezinnen die hun “gezonde” zoon of dochter naar een missie zien gaan en ziek terug zien komen, deze ziekte ook ervaren van dichtbij. Zij zitten op de eerste rij, machteloos toe te kijken hoe hun geliefde beetje bij beetje gesloopt wordt door deze ziekte. Niet kunnen snappen wat er omgaat in het hoofd van hun geliefde. Wij vinden het zeer belangrijk dat wij ook familieleden en gezinsleden kunnen betrekken bij de hikes. Deze mensen kunnen hier met hun lotgenoten (familie of gezinslid van) praten met anderen. Waar lopen zij tegenaan? Wat helpt? En wat niet?
De directe omgeving van de PTSS’er betrekken bij de hike en bij de gehele voorbereiding is een cruciaal en uniek onderdeel van datgene waar de Stichting Ask The Mountains voor staat. Samen de uitdaging aangaan zorgt voor begrip en voor een sterke band. Daar worden niet alleen de PTSS’ers beter van, maar ook zijn of haar familieleden.
